Film ma wiele walorów, pokazuję epokę (a wraz z nią pewne wzorce zachowań i mentalność) która bezpowrotnie przeminęła, a także pewne aspekty życia zakonnego, co z pewnego punktu widzenia może wydać się interesujące. Całość pozostaje jednak dla mnie dość wystudiowana, oderwana od rzeczywistości, a pewne momenty, kiedy to główna bohaterka miota się w rozterce czy być bardzo szlachetną czy też niezwykle szlachetną, bądź gdy na przykład gdy z anielskim grymasem na twarzy i niewidzącym spojrzeniem oznajmia głupiutkiemu, ciemnemu mudżynowi że jej mąż jest w niebie, są niezwykle irytujące. Poza tym niby dlaczego ktoś kto poświęcił wszystko, swoją pamięć, ambicję i tożsamość, miałby zostać poruszony i porwany przez falę nacjonalizmu, wzbudzoną na skutek wybuchu konfliktu. Przecież na dobrą sprawę ogrom jego uczestników stanowią po prostu ofiary historii, systemu itp., osoba oderwana od życia świeckiego powinna to zrozumieć w pierwszej kolejności. Dla mnie osobiście trochę za dużo tu lukru i poprawności wydobywających się z tych wielkich oczu głównej bohaterki, film jest z tego tytułu dość archaiczny, aczkolwiek wszystko jest kwestią gustu.